18 yıl oldu ama hala sesimizi duyan yok.

Ekonominin inşaat sektörü üzerine kurulduğu bir ülkede mimarların mühendislerin sesini duyan yok…

Bilimin ve tekniğin sesi olanları duyan yok…

En çok paranın sesi duyuluyor.

Acılar da unutuluyor,

Kaybettiklerimizin yarası da kabuk bağlıyor,

Korkular da yerini paraya,

daha çok paraya bırakıyor…

18 yıl evvel kıyameti yaşadığımız, enkaz yığınına uyandığımız, doğanın tokadını insan eliyle şiddetlendirdimiz gece hiç olmamış gibi aynı bilinçsizlikle ve son sürat devam ediliyor yapılaşmaya.

Meydanları avm’ye ormanları otele, az katlı yapıları kentsel dönüşümle gökdelenlere çeviren, parası olanı daha zengin, parası olmayanı daha yoksul yapan bir sistem gün be gün yaratılıyor…

Yoksulluk bir yana dursun, yaşama koşulları, sosyal ve kültürel çevresi, alışkanlıkları, gelenekleri ile, toplumun bir kesiminin tüm bağı kesiliyor, dayatmalarla ona yeni bir yaşam zorlanıyor.

Bu yetiyor mu?

Yok.

Çarpık kentleşme, plansız yapılaşma, çözülmemiş altyapılar, ulaşım kabusu, sosyal donatı alanlarının ayarsızlığı, kontrolsüz uygulamalarla, başka bir ülkede ufak denilebilecek şiddetteki bir depremi burada facia şeklinde yaşıyoruz…

İçimde koca bir düğümdür 17 ağustos…

Yutkunanam, unutamam, kayıplarımın yerini dolduramam…

Ses çıkarabilirim ancak

Sesimi duyun diye

Göz göre göre doğal afetleri insan eliyle cehenneme çevirmeyin diye

Mesleği, bilimi gözardı etmeyin diye

Meydanları yok etmeyin

Yeşili ormanı ağacı talan etmeyin

Denizleri doldurmayın

Plansız yapılaşmayın

Refüjleri orman diye yutturmaya çalışmayın

Kendi yağında kavrulan insanların iki göz odalı evlerini ellerinden zorla alıp kentsel dönüşmeyin

Avm üretim çılgınlığına bir son verin

Sırf çıkarlarınızla çelişiyor diye meslek insanlarına savaş açmayın

Ne söylediğimizi anlamaya çalışın

Neden seslendiğimizi, niçin çabaladığımızı görmeye çalışın diye

Duyan olur mu bilmem

Susar mıyım?

…